ALİ DOĞAN (1947-2025)
Ali Doğan 1967-68 döneminde İstanbul Üniversitesi İktisat fakültesini kazanarak İstanbul a geldi. O yıllarda ben “Maraş Okutma ve Yardım Derneği” nin Başkanlığını yapıyordum.
Fındıkzade de ki Maraş Talebe Yurdu binamızın kaba inşaatı bitmiş ince işlerine başlamıştık.
Bir gün eski Başkanlarımız dan rahmetli Mehmet Kocaoğlu yanında bir gençle yurda geldi. Genç elleri önünde başını öne eğmiş vaziyette saygılı bir şekilde konuşan insana güven veren bir talebe idi. Mehmet, “hocam bu gencin adı Ali Doğan dır. Maraş tan abilerini tanırım mert bir arkadaştır. Buna sahip çıkalım” dedi.
Yurt binasının noksanları olmasına rağmen kendi imkânları ile yurtta kalan arkadaşlar vardı. Onlara abilik yapması için Ali Doğan a yurt müdürlüğü görevini verdik. Arkadaşı Bilade Tekin Aybarsı da yardımcı yaptık.
O yıllarda Ali ile Biladenin yurdun tamamlanmasında çok emekleri oldu.
Ali Doğan ;Bünyamin Günal, Mehmet Kocaoğlu ve beni Bakanlık günleri de dahil nerede görse önünü ilikler “abi bir emriniz var mı?” Diye sorardı.
Ali ile düğüne de gidilir kavgaya da gidilirdi. Dost dediğine sırtını dönmezdi.
1968 yılı Üniversitelerin boykot edildiği, her gün talebelerin ölüm haberlerinin geldiği, dev-sol ile ülkücü gençlerin devamlı çatıştığı günler.
Dev -solcu talebeler İktisat fakültesinin kapılarını kapatarak “burada boykot var. İçeri giremezsiniz” diye kimseyi okula almazlar. Kalabalığın içinden bir genç cebinden çıkardığı bıçağı ile
“Siz kimsiniz de bizi içeri almazsınız” diye bıçağı sallayarak üzerlerine pervasızca yürür. Öyle kararlı ki kim gelse vuracak. Millet çil yavrusu gibi dağılır. Haber alan ülkücü gençler etrafında toplanırlar.
İşte o genç Ali Doğan dır.
O günden sonra Ali talebeler arasında elinde biçakla tek başına hücum eden arkadaş diye meşhur oldu. Kısa zaman sonrada Fatih Ülkü Ocaklarına başkan oldu.
Kendisine bıçağı nerden buldun diye sorduğumda “abi Hartlap bıçağı devamlı taşırım.” Demişti.
Ülkü ocakları başkanı olduğunda talebelerden on kişilik A takımı kurdu. O gençleri nereye giderse götürürdü.
Onları Hastanede de,hapishanede de yalnız bırakmadı.
Ülkü ocaklarında teşkilatcılığı öğrendi.
Siyasi hayatında da aynı tecrübesini kullandı.
Talebelik yıllarında Bilade ve Cafer Tatlıbal ile üçü bir araya geldiğinde beni kızdırmak için türlü numaralar yaparlardı.
Ramazan ayının ilk cumartesi günü bizim Horhor da ki talebe evimizde iftar yemeği verirdik. Yine öyle bir günde evde beraber kaldığımız Ali Malik Gözübol, Necati Şerbetçi , Bayram Başkonuş yemek hazırlamakla meşgul.
İftar saatinde arkadaşlar geldi. Sofraya oturduk. Bilade ayakkabıların bulunduğunu yere giderek, “bakın ne buldum” diye önceden oraya koyduğu bir bayan ayakkabısı çıkardı. Ali Doğan ” abi bu ayakkabının sahibi nerde” derken Cafer ” hocam sen de mi?” Demez mi. Tabi onlar kaçar ben kovalarım. Millet gülmekten kırılır.
Hey gidi günler hey…. Gençlik ne güzel şey…
Bu arada Ali bir hayli kilo aldı. Rahmetli Bilade “göbekli Ali ağa” demeye başladı. Bu ismi herkes beğendi. Ali beline silahı koyduğu vakit göbek silahın kabzasını kapatır. Silah görünmezdi.
Ne zaman ki Ali Meral hanımı görüp âşık oldu. Ali de göbek diye bir şey kalmadı. Filinta gibi delikanlı oldu.
1971 yılında Derneği ve yurdu Ali Doğan a bırakarak askere gittim. Askerlik dönüşü yurdun ülkücü gençlerin kontrolünde olduğunu gördüm. Ali ye tarafsız kalsan yurt için daha iyi olmaz mıydı diye sorduğumda “abi solcular geliyor,sağcıların yurdu diye vuruyor. Sağcılar geliyor solcuların yurdu diye vuruyor. Şimdi tarafımız belli olunca kimse yaklaşamıyor. Şu anda dev -sol olarak yanına gelseydim ne derdin” deyince sesimi çıkaramadım.
Bir sohbet sırasında”abi bu yurt bizim manevi evladımız gibidir.” Demişti.
1980 yılında yurt binasına bomba attılar. Giriş kısmında hasar oldu. Hamdolsun can kaybı olmadı. Ali yurdun anahtarlarını bana getirterek “abi ben yurdu sizden teslim aldım yine size bırakıyorum” deyince ben de “Ali gardaşım ben sana faal bir yurt verdim.
Sen bana bombalanmış bir bina veriyorsun “deyince gülerek”abi olmak kolay değil, tamir ettirirsin.”demişti.
Okuldan mezun olduktan sonra Aksaray’da muhasebe bürosu açtı. Türkeş İstanbul a geldiğinde Ali nin yazıhanesine gelir sohbet ederlerdi.
Türkeş konuşurken dudaklarını bastırarak konuşurdu. Bir müddet sonra Ali de aynı şekilde dudaklarını bastırmaya başlamıştı.
1980 ihtilalinden sonra Selimiye kışlasına alındı. Orada çok işkence gördü. Çıktıktan sonra belinde ve boynunda hasar meydana gelmişti. Ömrünün sonuna kadar o acıyı çekti
Bilade Aybars Tekin i iş yerine giderken Bahçelievler de muhalifler çapraz ateşe tutarak şehit ettiler.
Bir müddet sonra yakalanan bir militanın üzerinde öldürüleceklerin listesi çıktı. İçinde Ali Doğan’ın da ismi vardı. O zamanki Tercüman gazetesi bu haberi baş sahife de vermişti.
Ali, Selimiye kışlasından yarı canlı çıkmıştı. Ziyaret ettiğimde “abi herkes benden kaçıyor halimi hatırımı soran kalmadı” demişti.
Ama sevgili eşi Meral hanım daima eşinin yanında dimdik ayakta durmuş her anında Ali ye destek olmuştu.
Bu arada siyaset hızlanmış ANAP rüzgarı başlamıştı.
Türkeş in etrafında yeni kadrolar olmaya başlamıştı. Ali ye sorduğumda “abi kervan tersine dönerse arkadakiler öne geçer” demişti.
Bazı arkadaşlarının ANAP a geçtiğinden bahsetmişti. Ben de kendine “hata ediyorsun sen de ANAP a geç” demiştim.
Sonra siyasi hayatına ANAP da devam etti.
Ali Doğan ile beraber Rusya seyahatimiz olmuştu. Moskova’da kızıl meydanda fotoğraf çektirdik. Kafilemizde gazeteci Yavuz Donat da vardı. O’na “Yavuz bey Üniversite yıllarında Ali ‘koministler Moskova ya’ diye bağırdı. Şimdi kendi Moskova’da” deyince hepimiz gülmüştük.
Anlatacak çok hatıra var ama,her şey geride kaldı. Gün bugün saat bu saat.
İşte Ali Doğan da geldi ve gitti. Ne mutlu ki arkasından güzel anılar ve hatıralar bırakarak gitti.
O bir Maraş sevdalısı idi. Kendisine verilen bir görevi kulak arkası etmezdi. Herkese yardım etmeye koşardı.
Son görüştüğümüzde “abi Çarşamba günleri eski MV arkadaşlarla yazıhanemde toplanıyoruz. Müsait olursan seni de beklerim.” Demişti ama nasip olmadı.
Ali kardeşim, biliyorum öbür âlemde şehit olan bir çok arkadaşların var. İnşallah onlar seni karşılamaya gelmişlerdir.
Çektiğim acılar ve hastalıklar inşallah günahlarına kefalet olmuştur.
Allah affı ile muamele eylesin, mekanın cennet ve makamın âli olsun.
ARTIK DEMİR ALMAK GÜNÜ GELMİŞSE ZAMANDAN
MECHULE GİDEN BİR GEMİ KALKAR BU LİMANDAN
HİÇ YOLCUSU YOKMUŞ GİBİ SESSİZCE ALIR YOL
SAKLANMAZ O KALKIŞTA NE MENDİL NE DE BİR KOL.
Ahmet Hurşitoğlu
Kıymetli bir devlet adamı gönül Ehl-i mükemmel bir liderdi,
Mekanı cennet olsun, şahsımın hayatıma örnek aldığım kıymetli bir büyüğümdü ve liderimdi!
Hayata dair çok şey öğrendim Allah ondan ebeden razı olsun, gönüllere taht kurdu, Allahın tahtına kavuştu. Rabbim ailesine, sevenlerine sabırlar versin..
Ruhu şad olsun..
Not: Son hastane ziyaretizde şu sözleri kulağıma küpe oldu..
“Farukçuğum devletime ve milletime şerefimle hizmet ettim devlerin hiç bir imkanını şahsi menfaatime asla kullanmadım Kilyos’tan Aile kabristanımı aldım üzerimdeki tüm sorumluklarımı aileme paylaştırdım ve huzurlu bir şekilde Allah’a kavuşacağım günü bekliyorum bizim hayatımız bu kadar diyerek” noktaladı Rabbim herkese böyle şerefli ölüm nasip eylesin..
(Amin)
DERLEYEN; FARUK BİLGİLİ
